سردار احمد غلامپور؛ فرمانده
قرارگاه کربلا در دوران
دفاع مقدس، در جلد نخست کتاب تاریخ شفاهی خود با عنوان جوانان اهواز زنده اند به بیان دلایل ناکامی در
عملیات پل نادری پرداخته که به مناسبت سالروز این
عملیات منتشر می شود:
نیروهای ارتش در ۲۳ مهر ۱۳۵۹ در غرب رود
خانه کرخه وارد عمل شدند. آن ها در همان دقایق اول
عملیات، با واکنش شدید دشمن روبه رو شدند و نه تنها نتوانستند پیشروی کنند، بلکه تلفات سنگینی هم دادند.۴۰، ۵۰ دستگاه، تانک و نفربرشان هدف حمله قرار گرفت و حدود هفتاد هشتاد درصد تیپ لشکر ۲۱ منهدم شد.
بنی صدر در مقر تیپ ۲ لشکر زرهی، در پایگاه چهارم شکاری دزفول بود و عده ای از مسئولان کشوری را هم دعوت کرده بود تا پیروزی در
عملیات را ببینند.
ارتش با اینکه می توانست با توان بیشتری وارد عمل شود، به دلیل خطای محاسباتی اش، با تمام توان وارد
عملیات نشد. درحالی که دو لشکر عراق، یعنی لشکرهای ۱ و ۱۰ در منطقه بودند، ارتشی ها فقط با یک تیپ وارد عمل شدند.
آن ها می خواستند با یک تیپ راه را باز کنند و خطوط دشمن را بشکنند و بعد با کمک لشکر ۱۶ زرهی که در احتیاط بود،
عملیات را تا مرز ادامه بدهند.
عراقی ها در موضع پدافند بودند. نیروهای ارتش هم آموزش دیده بودند و بر اساس آموزه های کلاسیک می دانستند که نیروی آفند کننده باید سه برابر نیروی پدافند کننده باشد؛ یعنی اگر آن ها می خواستند به یک تیپ از دو لشکر عراق حمله کنند، باید با سه تیپ
عملیات می کردند.
در واقع یک تیپ برای حمله به یک گردان مناسب است، نه برای حمله به دو لشکر. باید گفت هیچ منطق نظامی ای بر این
عملیات حاکم نبود.
باید به این نکته اشاره کنم که فرماندهان ارتش اختلاف نظرهایی با هم داشتند. نگاه فلاحی و ظهیرنژاد با هم متفاوت بود. نگاه فلاحی به جنگ و حوادث، خیلی
عملیاتی تر، میدانی تر و منطقی تر از ظهیرنژاد بود؛ درحالی که نگاه ظهیرنژاد کاملاً احساسی و متأثر از وضعیت گذشته بود. او مدام می گفت آن ها عددی نیستند و ما یک روزه جارویشان می کنیم.
فلاحی دست کم با اجرای
عملیات به این شکل مخالف بود. او حتی قبل از جنگ که از تحرکات نظامی عراق گزارش می رسید، معتقد به وقوع جنگ بود، اما ظهیرنژاد حتی بعد از حمله عراق هم می گفت عراق جرئت ندارد به ما حمله کند. چنین مسائلی در روند تصمیم گیری ها تأثیر داشت.
منبع:
